الهی ضیفک ببالک …

کان الحسن بن علی بن ابی طالب (علیه السلام)، أعبد الناس فی زمانه وازهدهم وافضلهم، وکان اذا حج، حج ماشیاً وربما مشى حافیاً، وکان اذا ذکر الموت بکى، واذا ذکر القبر بکى، واذا ذکر البعث والنّشور بکى، واذا ذکر الممر على الصراط بکى، واذا ذکر العرض على اللّه تعالى ذکره شهق شهقه یغشى علیه منها، وکان اذا قام فی صلاه ترتعد فرائصه(۱) بین یدی ربه عز وجل، وکان اذا ذکر الجنه والنار اضطرب اضطراب السلیم وسأل اللّه الجنه، وتعوذ باللّه من النار، وکان لا یقرأ من کتاب اللّه عز وجل : یا ایها الذین آمنوا الا قال لبیک اللهم لبیک، ولم یر فی شیء من احواله الا ذاکراً للّه سبحانه. وکان اصدق الناس لهجه، وکان اذا توضّأ ارتعدت مفاصله واصفر لونه، فقیل له فی ذلک، فقال : حقّ على کل من وقف بین یدی رب العرش ان یصفر لونه وترتعد مفاصله. وکان اذا بلغ باب المسجد رفع رأسه، ویقول : الهی ضیفک ببابک، یا محسن قد اتاک المسیء فتجاوز عن قبیح ما عندی بجمیل ما عندک، یا کریم. وکان اذا فرغ من الفجر لم یتکلم، حتى تطلع الشمس. ولقد حج خمساً وعشرین حجه ماشیاً وان النجائب لتقاد معه، وقاسم اللّه تعالى ماله مرتین، وروی ثلاث مرات، حتى انه کان یعطی من ماله نعلاً ویمسک خفاً.

الانوار البهیه فی تواریخ الحجج الالهیه – شیخ عباس قمی

خدایا! میهمان توست، بر درت ایستاده. ای محسن! گنه کار بر در خانه تو آمده. ای کریم از او درگذر به آنچه از خوبی نزد توست…